سخت است دیدن جای خالی مردی که به حضورش می بالیدم - بی نهایت اس ام اس

به گزارش گروه رسانه های خبرنگاران، خیلی دوست داشتم در سال هایی که همسرم زنده بود یک دوربین فیلمبرداری از یک رسانه به خانه ما می آمد تا ببیند چطور همسرم سال ها به سقف خانه ای که از آن آب چکه می نماید خیره می شد و دم برنمی آورد. عزت الله آبرویش را دوست داشت. آن قدر غیرت داشت که هرگز اجازه نداد زبان به گله و شکایت باز کنیم و از مسئولان چیزی مطالبه کنیم

آن قدر از بنیاد شهید گله داشت که خیلی سخت راضی به مصاحبه شد. آن قدر دلش از بی توجهی مسئولان نسبت به همسر جانبازش شهید عزت الله اصغری مشهدی پر بود که باید صحبت هایش را از میان اشک های بی امانش بیرون می کشیدم. مصاحبه ای که به خاطر شرایط روحی همسر شهید خیلی زودتر و خلاصه تر از آنچه فکرش را می کردم به سرانجام رسید. همه سختی های 23 سال زندگی مشترک نرگس اصغری را کنار بگذاریم شاید بتوانیم معنای عشق و ایثار نسبت به همسر جانباز را کمی بهتر درک کنیم، اما عشق این همسر جانباز به همسرش به همین جا ختم نمی گردد؛ نرگس اصغری مشهدی آن قدر به همسرش علاقه داشت که نام خانوادگی او را برای خودش انتخاب کرد.

شهید مشهدی کلایی از جانبازان عملیات مرصاد بود که بنیاد شهید برای او 70 درصد و ناجا برایش 100 درصد جانبازی مشخص نموده بود. در سال های سرانجامی عمرش شرایط او طوری بود که هیچ حرکتی نمی کرد، اما همسرش با عشق از او مراقبت می کرد. روایت کوتاهی از زندگی جانباز شهید عزت الله اصغری مشهدی را در مصاحبه با نرگس اصغری مشهدی همسرش پیش رو دارید.

نام خانوادگی

همکلامی مان را که با همسر جانباز آغاز کردم، به خاطر شرایط روحی اش از ما خواست با پسرش صحبت کنیم، اما به رسم ادب به ساحت زنانی که قدم به قدم و لحظه به لحظه در کنار جانبازان نفس کشیدند با همسر شهید گفت وگوی مان را آغاز کردیم. با شنیدن نام خانوادگی اش، گفتم قطعاً نسبت فامیلی با همسرش داشته و همین بهانه ازدواجش با عزت الله اصغری مشهدی جانباز 100 درصد را فراهم نموده است، برای همین نسبتش با شهید را می پرسم، می گوید: من و همسرم با هم نسبت فامیلی نداریم، اما هر دو اهل ساری هستیم. نام خانوادگی ام رعیت نژاد بود که به خاطر علاقه ای که به همسرم داشتم فامیلی ام را به نام ایشان تغییر دادم. بار ها و بار ها از علاقه و عشق همسران جانباز شنیده و خوانده بودم، اما گویا نرگس اصغری نمونه دیگری از آن زنان است. او این گونه ادامه می دهد: من و عزت الله سال 1376 با هم ازدواج کردیم و از آن روز تا امروز 23 سال است که افتخار همراهی اش را داشتم.

گریه امانش نمی دهد و می گوید: آشنایی ما بعد از معرفی یک واسطه رخ داد. آن هم در شرایطی که ایشان جانباز بود. یک جشن ساده فصل آغازین زندگی مشترکمان شد. کاملاً با شرایط روحی و جسمی ایشان آشنا بودم، اما علقه ای که به ایشان پیدا نموده بودم بهانه ای شد که کنارشان بمانم و شهادتش باعث شد که امروز سعادت همراهی اش از من گرفته گردد.

همه دارایی من

از همسر شهید می خواهم کمی از ویژگی های اخلاقی مردی برایم بگوید که این گونه او را شیفته خودش نموده بود. می گوید: عزت الله نمونه بود. من آن قدر دوستش داشتم که نمی خواستم از خاطرات تلخ جبهه برایم بگوید که نکند مرور آن خاطرات، مکدرش کند. هر قدر از خوبی های او برایتان بگویم کم گفته ام. شاید باورتان نگردد، اما اخلاق نیکو و محسنات او در قالب کلمات نمی گنجد. 23 سال همراه هم بودیم. هر چه در زندگی جانباز دیدم همه زیبایی و لطف خدا بود. هیچ مسئله ای نداشتم، خیلی در کنارش احساس شادی و غرور می کردم. در مدتی که با هم زندگی کردیم هر کاری از دستم برمی آمد برایش انجام می دادم. به همه امور او رسیدگی می کردم. او همه دارایی من در زندگی بود.

یادگار های شهید

از او می پرسم ماحصل این زندگی عاشقانه سراسر ایثار چند فرزند است؟ در جواب می گوید: من چهار فرزند از ایشان به یاد گار دارم؛ سه پسر و یک دختر. بچه ها الحمدلله همه شان تحصیلنموده هستند. پسر عظیم من دکترای کامپیوتر دارد. پسر دومم قاضی است. پسرم سومم لیسانس حسابداری دارد و دخترم پزشک و روانشناس است.

زخم های مرصاد

به لحظات سرانجامی گفت وگوی مان که می رسیم از او می خواهم از نحوه جانبازی همسرش برایم بگوید: همسرم از رزمندگان اعزامی ژاندارمری در عملیات مرصاد بود. در همین عملیات هم به افتخار جانبازی نائل شد. ایشان قطع نخاع بود، یک طرف بدنش بی حس و فلج بود و طرف دیگر از دست راست تا پایش فلج بود. جانباز 70 درصد بنیاد شهید و 100 درصد ناجا بود.

حس عاشقانه

علاقه نرگس به همسرش را می توان از واژه واژه صحبت هایش حس کرد. از تک تک کلماتی که فقط بوی عشق می دهند. حسی که شاید خیلی از زندگی های عادی از داشتنش محروم هستند یا قدری برایش نمی دانند. از همسر جانباز می خواهم از سختی های زندگی با یک جانباز 100 درصد برایم بگوید، اما او گویی نمی خواهد پاسخ من را بدهد فقط یک جمله می گوید که: من هیچ سختی ندیدم.

دوربینی که نبود

همسر شهید می گوید: خیلی دوست داشتم در سال هایی که همسرم زنده بود یک دوربین فیلمبرداری از یک رسانه به خانه ما می آمد تا ببیند چطور همسرم سال ها به سقف خانه ای که از آن آب چکه می نماید خیره می شد و دم برنمی آورد. عزت الله آبرویش را دوست داشت. آن قدر غیرت داشت که هرگز اجازه نداد زبان به گله و شکایت باز کنیم و از مسئولان چیزی مطالبه کنیم، اما حالا بنا بر وصیت خودش می توانم بگویم که بسیار از بنیاد شهید گله داریم. از ارگانی که باید در خدمت جانبازان و ایثارگران باشد، اما به آنچه باید خوب عمل نمی نماید. در این 23 سال ما ندیدیم شان. هر طور بود با هر کمبودی که بود روزگار گذراندیم تا به اینجا رسیدیم. همسرم بعد از 23 سال صبوری در دوم فروردین 99 بعد از دو هفته بستری و درمان به شهادت رسید و به دوستان شهیدی که سال ها در فراق شان دلتنگی می کرد رسید.

جای خالی

این همسر شهید در سرانجام از ناجا برای همه سال های حضورشان در کنار خانواده جانباز عزت اصغری قدردانی کرد و گفت خودم همه کار های ایشان را عهده دار بودم، اما از روزی که همسرم به شهادت رسیده باز هم بنیاد به ما سر نزده است. امیدوارم خداوند اجر زحمات آن هایی که برای خانواده شهدا و ایثارگران کار می نمایند، را بدهد. این روز ها دیدن جای خالی مردی که به بودن در حضورش بر خود می بالیدم، برایم سخت است.

منبع : روزنامه جوان

بازگشت به صفحه رسانه ها