من از همین مردمم - بی نهایت اس ام اس

به گزارش ایران، این تنها نظر صحرا کریمی نیست بلکه جامعه نخبه افغانستان و افغانستانی تباران ایران چنین می اندیشد اما هستند کسانی که از پیوندهای فرهنگی، تاریخی، زبانی و بیش از همه پیوندهای عاطفی مردم این دو کشور رنج می برند و از هر راهی برای تخریب پل ها و ارائه تصویری سیاه از شرایط افغانستانی تباران ایران فروگذار نمی نمایند. محمد مسیح حمیدی یکی دیگر از نمونه های شاخص بی پایه بودن تصاویر سیاه است؛ جوان 23 ساله افغانستانی تبار و دانشجوی نخبه کارشناسی ارشد ریاضی دانشگاه صنعتی شریف و البته نفر اول المپیاد ریاضی ایران.

محمد مسیح در مشهد به دنیا آمده و می خواهد موفقیت هایش را در ایران ادامه دهد. سختی و مسائل را با همه وجود لمس نموده و آرزویش این است بعد از مقطع دکتری با عضویت در هیأت علمی دانشگاه تدریس کند. می گوید جان پدر کجاستی؟ حرف دل همه پدران و مادرانی است که دل به آبادانی و پیشرفت کشور دارند و با همه سختی ها و مسائل فرزندان شان را به دانشگاه می فرستند: کمتر اخبار و اتفاقات افغانستان را دنبال می کنم اما هربار وقتی خبر بمبگذاری و کشته شدن دانش آموزان و دانشجویان بی گناه را می شنوم به ادامه تحصیل و موفقیت علمی مصمم تر می شوم. چند سال قبل از به دنیا آمدن من، طالبان با راه انداختن جنگ داخلی باعث شد تعداد زیادی از مردم افغانستان به کشورهای همسایه پناهنده شوند. آن وقت ها خانواده ام در ولایت هرات زندگی می کردند و بعد از به قدرت رسیدن طالبان به ایران پناهنده شدند و به مشهد رفتند و سال هاست در این شهر زندگی می کنیم. پدرم فارغ التحصیل مقطع کارشناسی تربیت معلم دانشگاه پیشاور پاکستان است و مادرم هم دیپلم دارد.

از کودکی پدرم به تحصیل اهمیت می داد. می گفت به خاطر آینده ما به ایران آمده اند تا بتوانیم در امنیت درس بخوانیم. دو خواهر و دوبرادر هستیم. دوران مدرسه با مسائل زیادی روبرو می شدیم و گاهی به خاطر مهاجر بودن با تأخیر ما را ثبت نام می کردند. از همان مقطع ابتدایی علاقه زیادی به ریاضی داشتم و همین علاقه باعث شد تا به شکل جدی این رشته را دنبال کنم. عاشق حل کردن معادلات سخت و پیچیده هستم و همین علاقه باعث شد برای کنکور رشته ریاضی را انتخاب کنم. خانواده ام دوست داشتند مهندسی بخوانم اما خودم علاقه زیادی به ریاضی دارم. با رتبه 811 کنکور قبول شدم و دانشگاه صنعتی شریف را برای تحصیل انتخاب کردم. زندگی در خوابگاه در کنار دانشجویان ایرانی تجربه بسیار شیرینی برای من بود. در این مدت دوستان ایرانی زیادی پیدا کردم و هیچ وقت ملیت من برای آنها مهم نبوده.

محمد مسیح درباره علاقه اش به ریاضی می گوید ریاضی مثل زندگی است؛ پر از معادله و مجهول. هر معادله ای یک مجهول دارد و معادله بدون مجهول بی معنا است. زندگی هم همین است. برای رسیدن به موفقیت باید معادلات و مجهولات زیادی را حل کنی و جلو بروی. من ریاضی را با معادلات خطی آغاز کردم و به معادلات درجه 2 و 3 و بعد هم مثلثی رسیدم.

اما محمد مسیح زندگی برپایه ریاضی را در مدارس ایران آموخت و آن طور که خودش می گوید طالبان سرنوشت او و خانواده اش را تغییر داد: طالبان راستا زندگی خانواده مرا تغییر داد و باعث شد به ایران پناهنده شوند. پدرم در یک مغازه پوشاک فروشنده است و خودم هم از مقطع هدایت در کارگاه منبت کار می کردم. دوست داشتم با درس خواندن و موفقیت محبت پدر و مادرم را جبران کنم.

او البته دو بار به افغانستان رفته است: دوبار هرات رفته ام؛ یک بار در کودکی و یک بار هم برای ویزای دانشجویی. لحظه قدم زدن در خیابان و کوچه هایش حس عجیبی داشتم، البته دومین بار که به هرات رفتم همه چیز تغییر نموده بود، خیابان ها آسفالت شده بود و شهر بوی زندگی می داد. به هرحال... ترم چهارم مقطع کارشناسی در المپیاد ریاضی شرکت کردم. می خواستم داشته هایم را محک بزنم. خودم را بین 5 نفر برتر المپیاد می دانستم ولی تصور نمی کردم نفر اول شوم. خبر موفقیتم را یکی از همکلاسی هایم داد. لحظه ای که این خبر را می گفت چنان شاد بود که شادی مرا دوچندان می کرد. در کنکور ارشد ریاضی رتبه 11 را کسب کردم و الان هم در ترم 2 ارشد مشغول تحصیل هستم. این سال ها هیچگاه احساس نکردم تبعه خارجی هستم و دوستان و همکلاسی ها و استادان به گونه ای با من رفتار می نمایند که احساس می کنم در کشور خودم درس می خوانم. یکی از اساتید وقتی متوجه شد افغانستانی هستم، گفت باید تا مقطع دکتری ادامه بدهی. بعد از آن هم همواره تشویقم می نماید. هیچگاه تابعیت در نوع روابط بین من و دوستان و همکلاسی ها نقش نداشته و همواره توانایی ها و همدلی اساس و پایه روابط ما بوده.

محمد مسیح اخبار افغانستان را از فضای مجازی دنبال می نماید و می گوید تلخ ترین خبر برای او حادثه انفجار دانشگاه و کشته شدن تعدادی از دانشجویان نخبه دانشگاه کابل بوده: تا چند روز روی درس تمرکز نداشتم. تصویر دانشجویان بی گناهی که قربانی اختلافات داخلی و ناامنی شده بودند هیچگاه از ذهنم پاک نمی گردد. آنها نخبه هایی بودند که می توانستند آینده را بسازند. این حقیقت تلخی است و سال هاست که ادامه دارد.

عظیمترین آرزوی این نخبه علمی این است که در ایران عضو هیأت علمی دانشگاه گردد: من در ایران عظیم شده ام و خودم را از این مردم می دانم. در مدارس و دانشگاه ایران درس خوانده ام و می خواهم در همین کشور برای آینده ام برنامه ریزی کنم. بازار کار رشته ریاضی آکادمیک است و شرط تدریس در دانشگاه عضویت در هیأت علمی دانشگاه است، اما اتباع خارجی نمی توانند عضو هیأت علمی شوند. اگر این مشکل و مانع رفع گردد عظیمترین آرزوی زندگی ام محقق خواهد شد. من دوست دارم بتوانم در ایران تحصیل و تدریس کنم. وقتی در مقطع کارشناسی درس می خواندم به شکل پاره وقت ریاضی تدریس می کردم. به وسیله یکی از دوستانم در فضای مجازی آگهی می دادم و شاگردانم به خوابگاه و دانشگاه می آمدند یا من به خانه آنها می رفتم. الان هم دوست دارم ریاضی را تا آنجا که می توانم ادامه دهم و همین جا تدریس کنم، البته همه چیز به شرایط بستگی دارد. مریم میرزاخانی نابغه ریاضی ایران الگوی خیلی از دانشجویان این رشته است و اگر زمینه پیشرفت ریاضی در هر نقطه ای از دنیا مهیا باشد آنها دوست دارند از امکانات آنجا استفاده نمایند.

نفر اول المپیاد ریاضی کشور درباره شرایط افغانستان می گوید: اختلافات و جنگ داخلی سال هاست که امنیت را از مردم افغانستان گرفته. ای کاش شرایطی فراهم می شد تا دولت و گروه های مخالف اختلافات را کنار بگذارند و به فکر آبادانی کشور باشند. اگر امنیت برقرار باشد خیلی از نخبه های افغانستانی که در دیگر کشورها تحصیل می نمایند برمی گردند.